Login

    Ξύπνησα, ψάχνω μέσα στα σκεπάσματα το κινητό μου στο οποίο χάζευα το βράδυ πριν κοιμηθώ. Μα που στο κόρακα χώθηκε; Λες να έπεσε κάτω; Α, να το! Μάλλον του έδωσα μία με το χέρι στον ύπνο μου. Καταραμένες τσίμπλες δε βλέπω την οθόνη.  
    Η φωτογραφία μου, που ανέβασα χθες πριν κοιμηθώ πήρε κιόλας 12 like! Για να δω η Μαρία έκανε; Μπα όχι ακόμα. Καλά αυτή ξυπνάει και αργά. Καθώς πίνω τον καφέ μου κατεβαίνω το newsfeed να δω τι παίζει. Τι είναι αυτό που ανέβασε η Στέλλα; Πω, άρθρο είναι και είναι και μεγάλο που να το διαβάζω… ας κάνω όμως like. Μ’ αρέσει νομίζω η Στέλλα! Για να δω τις φώτο στο προφίλ της, καλή είναι. Ντύνομαι βιαστικά για την δουλειά. Μπαίνω στο αμάξι. Φανάρι. Ας ανοίξω πάλι να δω πόσο πήγαν τα like μου. 18, καλά είναι! Σε 1 ώρα 6 like. Μέχρι το μεσημέρι θα φτάσω τα 30 σίγουρα! Έφτασα γραφείο. Κατά το μεσημέρι δεν έχει πολύ δουλειά, ας διαβάσω τα νέα της ημέρας στο newsfeed. Ωπ μήνυμα στο Inbox ποιος να είναι;

Stella Bouz: Pou eisai re psixi? Pame giakanena kafedaki molis sxolaseis?

George Man: Na edw polu douleia. Nai pame ama einai.

Συναντηθήκαμε στο κέντρο σε ένα από τα πιο in καφέ της πόλης. Ωπ τα like της χθεσινής φώτο έφτασαν τα 22. Δε βλέπω να έκανε όμως η  Μαρία… Θα κάνω tag ότι είμαι για καφέ εδώ μπας και τσιμπήσει. Στέλλα έλα να βγούμε μια selfie να κάνω tag!

– with Stella Bouz at paneallou Cafe.

Επέστρεψα σπίτι μετά τον καφέ. Χάζεψα λίγο τηλεόραση ενώ παράλληλα στο λάπτοπ έκανα scroll στο newsfeed να δω τα post. Η Μαρία τίποτα πάλι. Είναι Online! Κάτσε θα της στείλω μήνυμα.

George Man: Wp se tsakwsa! Pou eisai esu?

                                                        Seen 10:42pm                 

Το είδε… δεν απαντάει όμως. Άντε ρε σιγά μην την παρακαλάω κιόλας. Θα ανεβάσω το Fuck You των Archive για να νομίζει ότι δε με πολύ νοιάζει και θα κάνω τα like μου στην Στέλλα. Πήγε αργά, έχω να σηκωθώ πάλι αύριο. Άφησα το κινητό δίπλα μου και έπεσα για ύπνο. Ες αύριον τα σπουδαία.

    Όλα αυτά σας θυμίζουν κάτι; Κάποιους μπορεί όχι, αλλά κάποιους άλλους σίγουρα και ας μη το παραδέχονται. Και δεν βγάζω τον εαυτό μου απ’ έξω. Η ζωή μας ή καλύτερα το προφίλ της ζωής μας, το διαχειριζόμαστε εύκολα από μία εφαρμογή. Εφαρμογή δημιουργίας προσωπικότητας την ονόμασα. Νοιαζόμαστε υπερβολικά στο πως θα πλασάρουμε καλύτερα τον εαυτό μας, μέσω αυτής. Πως θα περάσουμε μια εικόνα που μπορεί να μην είναι δική μας, αλλά θα είναι αρεστή και ζηλευτή στους γύρο μας. Login και γίνεσαι ότι θες! Δείχνεις ΜΟΝΟ ότι θέλεις να δουν οι άλλοι. Και η επιβεβαίωση ότι και καλά τα κατάφερες; Τα like φυσικά. Ο Βασίλης Κορακάκης σε ένα τραγούδι του έγραψε: “Η αλήθεια καθενός είναι το ψέμα του, που το έφτιαξε να μοιάζει αληθινό”. Το έγραψε αρκετά χρόνια πριν, αλλά έπεσε διάνα. Θα πω κάτι κοινότυπο που πολύ συχνά το λέμε, αλλά μάλλον δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι επικρατεί. Εξαφανίστηκαν οι διαπροσωπικές σχέσεις. Ανακαλύπτουμε έναν άνθρωπο από το προφίλ του και όχι από την πραγματική – ζωντανή επαφή μαζί του. Πιο πολύ χρόνο μπορεί περνάμε μαζί του στο internet παρά ζωντανά. Τι θα πει στην γλώσσα του internet τον έκανα φίλο ή είναι φίλος μου. Friends=Φίλοι; Mπα δε νομίζω... Πιο σωστό θα ήταν το Friends=Γνωστοί και πολλές φορές, Friends=Κάπου τον έχω συναντήσει. Νομίζω στην πορεία χάσαμε τον ορισμό της λέξης φίλος.  

    Τα συναισθήματα έχουν κατακερματιστεί! Σταματήσαμε να ερωτευόμαστε, να αγαπάμε, να ζούμε τον άλλον ή πιο σωστά να ζούμε με τον άλλον. Όλα εικονικά και όλα στο βωμό μιας εικόνας που θέλουμε οι άλλοι να αγαπήσουν. Που είναι το αυθόρμητο; Που είναι αυτό που όταν ήθελες έναν άνδρα ή  μία γυναίκα την πολιορκούσες ολημερίς; Που πήγε το φλερτ, που πήγε το καραούλι κάτω από το σπίτι μόνο και μόνο για να την δεις; Οι αμήχανες συναντήσεις ενώπιος ενωπίω; Εκεί υπήρχε αλήθεια! Εκεί τα συναισθήματα έβγαιναν στη φόρα. Και ξέρεις κάτι… αυτό ήταν το ωραίο. Έστω και αν σου προκαλούσε αμηχανία ή έναν κόμπο στο στομάχι ή ένα τραύλισμα στα λόγια ή ακόμα και το θυμό σου, την έκρηξη σου. Το γέλιο ήταν ζωντανό και δυνατό, όχι lol. Η εκδήλωση των συναισθημάτων έχει αντικατασταθεί από τα εικονίδια, τα emotions. Μήπως τελικά φοβόμαστε να νοιώσουμε. Μήπως ακόμα χειρότερα νοιώθουμε αλλά θέλουμε να κρύψουμε τα συναισθήματα πίσω από μια οθόνη; Θέλουμε να δείξουμε στο κόσμο αυτό που θέλει να δει ότι νοιώθουμε ή αυτό που θέλουμε εμείς να δει ότι νοιώθουμε; Πίσω από την οθόνη, πίσω από ένα καρτούν, είναι όλα εύκολα. Η διαχείριση των συναισθημάτων μας γίνεται με 2-3 κλικ, ψεκάστε – σκουπίστε - τελειώσατε. Σιγά – σιγά χάνεται η μαγεία των στιγμών.  Καθόμαστε καμιά φορά και λέμε, “θυμάσαι τότε που είπα στην Στέλλα ότι είμαι ερωτευμένος μαζί της και έμεινε παγωτό; Κοκκίνισε ρε σαν παντζάρι ενώ εγώ κόλλησα και δεν ήξερα τι άλλο να πω. Δεν χρειάστηκε όμως να πω τίποτα γιατί μετά μίλησαν τα μάτια και το χέρι μου” είπε ο Γιώργος. “Ωραία ήταν τότε, τι ωραία περίοδος” είπαν οι άλλοι και έσκασαν ένα χαμόγελο. Σήμερα βγαίνεις κάθεσαι για το ποτό ή τον καφέ σου και οι λέξεις που ανταλλάσεις είναι μετρημένες στα δάχτυλα. Καλά, κόψε μερικά, γιατί την ώρα που σου έλεγε κάτι ο απέναντι σου, εσύ σκεφτόσουν τι τίτλο θα βάλεις στο check in. «Σόρρυ τι έλεγες…». Σε λίγα χρόνια θα υπάρχουν πολύ λίγες στιγμές να θυμάσαι… 

    Δεν θέλω να φέρω την καταστροφή, ούτε λέω να κάνουμε Log Out, άλλωστε και εγώ είμαι χρήστης και συχνός μάλιστα. Απλά έκανα κάποιες διαπιστώσεις που ήθελα να τις μοιραστώ. Κάποια πράγματα έχουν 2 όψεις. Στο χέρι μας είναι να διαλέξουμε τι θα ελέγχει. Γιατί το ερώτημα στο τέλος είναι…

Αρέσω LIKE

ή

Αρέσω LIVE